نشریه هیل در گزارشی تحلیلی نوشته است: رژیم ایران در معرض فروپاشی نیست. با بازگشت ترامپ به قدرت، در حال حاضر سه تصور غلط بر گفتمان ایالات متحده درباره ایران حاکم است: نخست اینکه ایران به خاطر تحولات و جنگ خاورمیانه ضعیف شده است، دوم اینکه آن‌قدر دستش خالی شده که ممکن است ساخت سلاح هسته‌ای را به عنوان آخرین راه‌حل دنبال کند و سوم اینکه حکومت ایران در معرض فروپاشی است. این ادعاها- که اغلب توسط منابع اسرائیلی شکل می‌گرفت- واقعیت را تحریف می‌کنند و خطر سوق دادن دولت جدید آمریکا به سمت اشتباهات خطرناک را افزایش می‌دهند.
این تصورات نادرست می‌تواند باعث شود که سیاست‌گذاران در آمریکا هزینه‌های واقعی جنگ را دست‌کم بگیرند، احساس کاذب فوریت برای اقدام پیشگیرانه علیه ایران داشته باشند و در مورد انعطاف‌پذیری داخلی و ثبات سیاسی ایران قضاوت نادرست کرده و در نهایت سیاست‌های تثبیت شده بر تغییر رژیم در ایران را هدایت کنند.
متأسفانه، این روایت ناقص به پرسروصداترین تندروهای محافل سیاست خارجی آمریکا محدود نمی‌شود. ریچارد هاس در مقاله اخیرش با عنوان «فرصت ایران» اظهار داشت که «ایران ضعیف‌تر و آسیب‌پذیرتر از دهه‌های گذشته است». به طور مشابه، دنیس راس ادعا می‌کند که اسرائیل ۹۰ درصد از توانایی تولید موشک ایران را با حملات خود در اواخر اکتبر نابود کرد. هر دو، از این اظهارات استفاده می‌کنند تا نشان دهند که اقدام نظامی علیه ایران یک گزینه مناسب است.
نگران‌کننده‌تر این که مارکو روبیو، وزیر خارجه، نظرات مشابهی را در جلسه استماع سنا تکرار می‌کند. روبیو، از ناترازی انرژی به عنوان شاهدی بر تضعیف ایران نام برد اما در حقیقت، بحث‌ها در مورد اصلاحات یارانه انرژی برای بیش از سه دهه ادامه داشته و منعکس‌کننده برنامه‌ریزی بلندمدت اقتصادی است، تا نشانه‌ای از شکنندگی سیاسی.
برخلاف ادعای تضعیف شدن، ایران بازیگری قدرتمند با قابلیت‌های دفاعی قوی و اهرم ژئوپلیتیک قابل توجهی است. تاب‌آوری ایران با نزدیک به ۹۰ میلیون نفر جمعیت، فن‌آوری نظامی پیشرفته و کنترل بر نقاط بحرانی راهبردی، بر قدرت جمعیتی، جغرافیای استراتژیک و زیرساخت‌های دفاعی متکی به خود استوار است. در واقع، توان دفاعی و بازدارندگی ایران هرگز به اتحادهای منطقه‌ای با بازیگران غیردولتی مانند حزب‌الله وابسته نبوده است.
موقعیت ایران به عنوان یک قدرت منطقه‌ای، مجهز به مجموعه کامل ابزارهای موجود برای یک ملت مستقل، هرگونه درگیری را به یک خطر بزرگ تبدیل می‌کند. جنگ ثبات منطقه‌ای را تهدید می‌کند و عواقب اقتصادی جهانی را به دنبال خواهد داشت. ایران با وسعت ۱/۶ میلیون کیلومترمربع، با ۱۳ کشور همسایه است و دسترسی به تنگه هرمز را کنترل می‌کند؛ تنگه‌ای که نزدیک به ۲۰ درصد از عرضه نفت جهان از آن عبور می‌کند. تهران برای ایمن‌سازی این آبراه حیاتی، شبکه پیچیده‌ای از سامانه‌های دریایی، موشکی و پدافند هوائی را توسعه داده است.
به‌‌رغم ادعاهای گروه‌های اپوزیسیون در خارج از کشور، جمعیت ایران به طور مداوم برای دفاع از حاکمیت خود در هنگام مواجهه با تهدیدات خارجی متحد هستند. این انسجام جمعی که با احساس مشترک غرور و انعطاف‌پذیری هدایت می‌شود، توانایی ایران را برای جلوگیری از تجاوز و مقاومت در برابر فشار خارجی تقویت می‌کند.
گروه‌های اپوزیسیون که بر شکاف بین ملت و دولت تأکید می‌کنند، اغلب به روایت‌های نادرست برای تشدید تنش‌ها تکیه می‌کنند. دولت ترامپ باید در برابر وسوسه دنبال کردن رویارویی با ایران مبتنی بر افسانه‌ها و تمایل به تغییر رژیم ایران مقاومت کند. در عوض، باید به دنبال سیاستی مبتنی بر واقع‌گرایی، احتیاط و تعهد واقعی به راه‌حل مسالمت‌آمیز باشد.
انتهای خبر/