به گزارش پایگاه خبری تحلیلی پیام سوادکوه به نقل از فارس؛ از جمله بحث‌برانگیزترین مصوبات مجلس دهم، می‌توان به دو کنوانسیون مبارزه با تأمین مالی تروریسم (CFT) و کنوانسیون مبارزه با جرایم سازمان‌یافته فراملی (پالرمو) اشاره کرد.

این دو سند بین‌المللی که به‌عنوان بخشی از شروط ۴۱‌ گانه گروه ویژه اقدام مالی (FATF) مطرح بوده‌اند، طی مدت‌ها محور مناقشات سیاسی، رسانه‌ای و تخصصی کشور بوده و نهایتاً اجرای آن‌ها با نظر مجمع تشخیص مصلحت نظام متوقف شده است.

بررسی این کنوانسیون‌ها از منظر پیامدهای اقتصادی، امنیتی و سیاسی برای جمهوری اسلامی ایران، بیش از پیش ضرورت هوشیاری و اقدام پیش‌دستانه را برجسته می‌سازد.

تناقض‌ها و استانداردهای دوگانه FATF

رژیم صهیونیستی، که نماد تروریسم دولتی در منطقه و جهان است، نه‌تنها در لیست سیاه FATF قرار ندارد، بلکه به عضویت این نهاد درآمده است. در مقابل، تنها دو کشور یعنی ایران و کره شمالی به‌سبب مخالفت با سیاست‌های آمریکا در این لیست جای گرفته‌اند.

با چنین عملکردی، چگونه می‌توان انتظار داشت عضویت در کنوانسیون‌های تحت هدایت FATF چون CFT و پالرمو، به امنیت و عزت جمهوری اسلامی ایران کمک کند؟ در حالی که آمریکا به‌عنوان بزرگ‌ترین بازیگر پول‌شویی در جهان، نقش کلیدی در سیاست‌گذاری FATF دارد، پذیرش این شروط به‌معنای بازی در زمین طراحی‌شده دشمن است.

FATF گروه‌های تروریستی را بر اساس لیست‌های شورای امنیت و لیست تحریمی SDN ایالات متحده تعریف می‌کند. بنابراین، نهادهایی چون سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، حزب‌الله، حماس، جهاد اسلامی، انصارالله و حشدالشعبی که از ستون‌های جبهه مقاومت هستند، در فهرست گروه‌های تروریستی قرار می‌گیرند.

با این‌وجود، چگونه می‌توان پذیرش CFT و پالرمو را در راستای منافع ملی و امنیتی ایران توجیه کرد؟.

تکرار الگوی NPT در پوشش اقتصادی

برخی تصور دارند می‌توان با درج «حق شرط» در الحاق به این کنوانسیون‌ها، از آثار منفی آن‌ها جلوگیری کرد؛ در حالی که اصول بنیادین کنوانسیون‌ها اجازه شرط‌گذاری مغایر با ذات اسناد را نمی‌دهد. با توجه به اختلاف بنیادین جمهوری اسلامی ایران با غرب در تعریف تروریسم، چنین تصوری ساده‌انگاری سیاسی و لطمه‌ای بزرگ به منافع ملی محسوب می‌شود.

رهبر معظم انقلاب همواره هشدار داده‌اند که کنوانسیون‌های بین‌المللی در اتاق فکر قدرت‌های سلطه‌گر و برای پیشبرد منافع آن‌ها طراحی می‌شوند.

عضویت ایران در NPT خود تجربه‌ای تلخ بود که نه‌تنها سودی در پی نداشت، بلکه همچنان ابزاری برای فشار و تهدید باقی مانده است.

پیوستن به کنوانسیون‌های پرخطر دیگری نظیر CFT و پالرمو، به‌مثابه گشودن راه نفوذ بیشتر دشمن خواهد بود؛ از جمله شناسایی مسیرهای دور زدن تحریم‌ها که نقطه قوت ایران در مقابله با فشارهای خارجی است.

اگر امروز دشمن به بهانه NPT، خواستار بازرسی از تأسیسات نظامی و هسته‌ای است، فردا به بهانه شفافیت مالی و مقابله با تأمین مالی تروریسم، تقاضاهای گسترده‌تری برای نفوذ در ساختارهای اقتصادی کشور مطرح خواهد کرد. تصویب CFT و پالرمو، دست دشمن را برای اعمال مفاد و الحاقات ثانویه این کنوانسیون‌ها باز می‌گذارد و جمهوری اسلامی ایران را در برابر مجموعه‌ای از الزامات متراکم و پیچیده قرار می‌دهد.